Os meus ollos están no mar
e o meu corpo xa é auga…
Na memoria sempre queda o noso
último adeus e o noso último apreixo.
As túas bágoas corrían como ríos
as túas mans pegadas a min
presaxiaban a traxedia, a dor.
Os meus ollos están no mar…
A tormenta baixou do ceo
e montamos
as ondas da morte.
Berraba ao vento, imploraba a choiva en balde.
Nese momento estabas no meu corazón
naquel momento, estaba no noso lar…
O meu corpo xa é auga…
Nunca te esquecerei meu Amor,
aínda que o sal
corroía-me por dentro
e xa non volte a ser o de antes,
pero en min, estarás sempre.
Os meus ollos son o mar,
o meu corpo é auga
que voltará a ti algún día
para vivir e nunca morrer.
Na memoria dos mariñeiros do Villa de Pitanxo.
Mi pequeño homenaje a esos marineros, gallegos como yo. Saludos